Een jongeman met een baard uit New York. Een moderne troubadour. Een gepassioneerde predikant met een oude gitaar. Een gevoelige poëet met laarzen. Een langharige, droge humorist...
Al deze omschrijvingen zijn van toepassing op Christopher Paul Stelling. De Amerikaan trekt al jaren door de States en was in het voorjaar van 2013 voor de eerste keer in Europa te gast. Hij kwam toen zijn net uitgebrachte plaat “False Cities” voorstellen. Die plaat kwam er amper een jaar na zijn debuut “Songs of Praise and Scorn”. Bizarre anekdote daarover: Stelling nam zijn debuutplaat helemaal alleen op in een klein appartement boven een funerarium in Louisville, Kentucky. Wanneer familie en vrienden een overledene een laatste groet kwamen brengen moest hij de opnames stilleggen. Hij werkte dan ook noodgedwongen vooral ’s avonds en ’s nachts aan de nummers. En dat is te horen aan de muziek, die wel eens omschreven wordt als Gothic Folk. Op zijn platen gebruikt Stelling niet veel meer dan zijn gitaar en zijn messcherpe, rauwe stem. Hij wordt wel eens vergeleken met Nick Drake, maar die vergelijking gaat slechts gedeeltelijk op. Stelling is geen treurwilg, al ontgaat ook hem de dramatiek van het leven niet. Volgens Dani Heyvaert, in zijn lovende recensie op Rootstime, neigt de man meer naar The Tallest Man On Earth. En als die het tot op de podia van vele grote festivals in Europa kan schoppen, dan lijkt ook de toekomst voor Christopher Paul Stelling rooskleurig.
Ondertussen is Stelling alweer aan het schrijven aan een derde plaat. Wie weet is die er al, als hij in januari in Eeklo op het podium staat.

Tiny Legs Tim, de one-man bluesband uit Gent, verzorgt het voorprogramma. Ook hij heeft niet veel meer nodig dan zijn stem, een stomping foottapboard en een oude gitaar om de geest en de magie van Bukka White en Robert Johnson op te roepen.