Er was eens een groepje dat dacht het slim te moeten aanpakken. Ze namen een demo-cd op, stopten die in een enveloppe, staken er een briefje en een biografie bij en dropten die eigenhandig in de N9 brievenbus. N9's grote boze wolf deed de enveloppe open, las het briefje waarin sprake was van 'uw gezellige villa' . Hij gromde eens, want met dergelijke vleierijen moet men bij hem niet afkomen. Daarna las hij de bio, die vol stond met opleidingen (Conservatoria van Brussel en Mechelen, Antwerpse Jazz-studio, Lemmensinstituut, Academie van Gent) en groepen waarbij de leden eerder speelden (Asimov, Golden Green, Dez Mona, Mad Dog Loose en zelfs Hawaiian Astro Boys). Dacht u dat dit op hem enige indruk maakte? Op de grote boze wolf, die zelf niet veel verder studeerde dan de wolvenkleuterschool? Niet in het minst dus. Bijna zette hij zijn tanden in het schijfje, hij die al menig demootje vermaalde.

"It's all about the music, you stupid" is zijn devies en omdat hij die dag niet echt slecht gezind was stak hij het schijfje in zijn cd-speler. En zie een wonder geschiedde. Hij luisterde naar het eerste nummer, dan naar het tweede, zelfs het derde en uiteindelijk beluisterde hij alle vijf de nummers. En daarna luisterde hij er nog eens naar. En toen nam hij zijn telefoon en boekte dAb prompt. dAb staat voor digital acoustic  & beyond. Het jeugdige vijftal, met vrouwelijke frontlady, mengt akoestische jazz met electronica, wat leidt tot een groovy sound met latin-invloeden. De grote boze wolf had toch één opmerking: hun geluid is soms nog iets te proper. Dat ze live maar eens hun tanden tonen!