Bij het ontstaan van het heelal had Hij zich al niet laten zien, en ook naar de little big bang in de tuin van een Antwerps kraakpand stuurde Hij zijn kat. Het was een zwarte en ze liep onder een ladder door. Iedereen zag dat het goed was. God moet ons maar geloven.

De gelegenheid – een nazomerbar ging seizoensgebonden de herfst in – had Namid en Dago Sondervan samengebracht. Een jazz-kwartet en een live-coder. Het analoge met het digitale. De saxofoons van bandleider Vincent Brijs, de contrabas van Fré Madou, de altsax van Sara De Meyer, de drums van Maarten Moesen en de algorhythm-and-blues van Sonic Pi. Het ging allemaal de deeltjesversneller in en dan was het wachten op een botsing van atomen.

De uitverkorenen in dat hof van heden waren getuige van de geboorte van een nieuw soort fusion. Een versmelting van elektronen en positronen voor wie de aantrekking groter bleek dan de zwaartekracht. Een kind van de kwantumliefde.

Het moet zowat voor het eerst geweest zijn dat een code zichzelf kraakte en een computer begon te syncoperen. Artificieel intelligent werd organisch slim. Eén grote, grillige, glooiende improvisatie.
Een poging om een oerknal in klank en beeld te vatten: Weather Report en Frank Deboosere, de Sahara en de toendra, Squarepusher en Pullover, Motown in Oneohtrix Point Neverland, Praxis en de snaartheorie, Marc Moulins Placebo met effect, Sun Ra en Moondog, Uncanny Valley of the Silicon Dolls, Luchtbal in Addis Abeba, man-machine learning, de Titanic-band op Das Boot, anarchie in Parliament, modale modules, cyber punk funk en future kraut shock.

Geen idee dus hoe je zoiets kunt beschrijven, laat staan op band vastleggen, die constante, lukrake beweging, middelpuntvliedend en centripetaal, baanvast en total loss. Een momentopname in een super collider, goed wetende dat wat je registreert, er niet meer is en nooit weer zal zijn.
Maar de plaat bestaat wel degelijk. Er is een spoor van de eenmaligheid. Ruimte en tijd gekromd tot de singulariteit van een elpee. Iets dat live niet herhaald kan worden, en daarom des te meer doet hunkeren naar nog eens zo’n, maar dan een compleet andere samenloop van omstandigheden. Naar de volgende, onmogelijke fusie van Namid Sondervan.