Als je de kans krijgt om één van de laatste groten van de klassieke blues in huis te halen, dan moet je die vooral niet laten liggen. Iverson Minter, beter bekend als Louisiana Red, leerde de stiel nog van de godfathers en zijn palmares met meer dan 50 albums, doen weinigen hem na. Op zijn 78e is hij getrouwd met een Ghanese en elk jaar gaan ze een paar maanden op bezoek bij haar familie. De rest van de tijd verblijft hij in Hannover/Duitsland, dat al sinds 1981. Van daaruit vertrekt hij nog zeer regelmatig op tournee, de laatste jaren voornamelijk in Europa. Nu gaat het goed met hem, maar de man heeft een bewogen leven achter zich. Zijn moeder stierf toen hij amper een week oud was. Zijn vader werd in 1941 vermoord door de Ku Klux Klan. Zijn eerste single nam hij op in '49 voor Chess, waarna hij in de bands van eerst Muddy Waters en nadien John Lee Hooker terecht kon. Godfathers indeed (als andere inspiratiebronnen vermeldt Iverson o.a. ook Jimmy Reed en Elmore James). Tussendoor belandde hij in de Koreaanse oorlog en pas nadien werd hij Louisiana Red. Zijn eerste succes behaalde hij in '63 met de song Red's Dream (over de Cubacrisis), uitgebracht op Roulette en afkomstig van zijn eerste lp Lowdown Back Porch Blues. Er werden een miljoen exemplaren van verkocht, maar alle opbrengsten verdwenen in de zakken van Roulette-baas en notoire gangster Morris Levy. Nog datzelfde jaar verscheen een tweede plaat, maar dan duurde het tot 1970 voor hij met nr. 3 op de proppen kwam. Ondertussen speelde hij ook een tijd in Jimmy Reed's band, met één van zijn idolen dus. Dan komt er toch wel schot in de zaak en voor zijn 4e en 5e lp kon hij terecht bij het grote Atlantic-label. Ook dat avontuur duurde niet lang (alle latere platen verschenen bij kleine, meestal Europese labels) en ongeluk boven ongeluk stierf zijn eerste vrouw in '72 aan kanker. Alweer een slag die kon tellen. Wat later (in '75) kwam hij een eerste keer naar Europa voor een concert tijdens het Montreuxfestival, waar hij grote indruk maakte. Het jaar nadien kon hij in Frankrijk en Duitsland terecht. Nog een jaar later stond hij opnieuw in Duitsland en ook in Engeland, waarna hij naar Japan vertrok. Enfin, de rest is geschiedenis, het was duidelijk dat zijn geluk niet in de US lag, maar daarbuiten. Desondanks ontving hij in '83 in de US een WC Handy Award als 'best traditional blues artist' en toen hij in '97 en '98 op comeback tournee ging in de States was het succes wel groot. Vermelden we nog de opmerkelijke samenwerking (in '94) met de Griekse bouzoukispeler Stelios Vamvakaris voor de fusieplaat met de zeer duidelijke titel Blues Meets Rembetika. Op Louisiana Red's website staat het volgende te lezen: "he has played with just about every major bluesman you can name". We vermeldden al Waters, Hooker en Reed. Wie nog? De Kings (BB en Albert)? Champion Jack Dupree? Roosevelt Sykes? Brownie McGhee? Allemaal waar en we kunnen nog wel even doorgaan.
