Wie we daar hebben! Armand, de man die ooit model stond voor Koos Koets, een typetje van Kees van Kooten. Je mag hem gerust een oude hippie noemen, daar maalt hij op zijn 63e niet om. Hij bracht zijn eerste (geflopte) single En Nou Ik al uit in 1965. Een jaar later volgde Eén Van Hen Ben Ik, dat Radio Veronica's tipparade haalde. Tot, in de zomer van '67, een slimme bij de piratenzender de b-kant van dat nummer draaide, wat direct aansloeg. Ben Ik Te Min haalde een vijfde plaats in de Nederlandse Top 40. Het nummer wordt nu beschouwd als een klassieker en protestzanger Armand verdiende er zijn bijnaam 'de Nederlandse Bob Dylan' mee. Ook opvolger Blommenkinders haalde een 19e plaats in die Top 40. Daarna volgden geen hits meer, wat helemaal niet betekende dat Armand's productie stopte. Nu, zoveel jaar later, telt zijn discografie 11 albums, een DVD en een pak singles. Zijn laatste indrukwekkende krachttoer is een zgn. tripelpee Mooie Woorden uit 2007, een driedubbele vinyl-lp met daarop 26 nieuwe liedjes. De plaat is slechts geperst op 1000 exemplaren en is enkel te koop tijdens optredens. Zoals hij dat ondertussen gewend is, werd aan Mooie Woorden weinig aandacht besteed door de radiostations. Onterecht, vindt Oor, waarin we het volgende lezen: "Wie de moeite neemt zich in zijn liedjes te verdiepen vindt een uitermate geestige man met een eigen kijk op de dingen en een verrassend groot muzikaal vakmanschap". Zijn ideeën zijn sinds de sixties amper veranderd, Armand blijft de hippie-ideologie trouw. Wat wel veranderde is zijn kijk op drugs. Eind jaren zestig was hij zwaar verslaafd aan harddrugs en nu waarschuwt hij de jeugd af te blijven van de cocaïne. Maar een liefst met hasj gevulde joint op tijd en stond, slaat hij zeker niet af. Getuige daarvan zijn songs als Heilige Hasjies en Pijpje Puur. Maar bovenal eert hij het hoogste goed dat er is: de vrijheid. Niemand zal hem beletten zijn gedacht te zeggen. Had u iets anders verwacht van een authentieke protestzanger?