Hij is geboren en opgegroeid in een plattelandsdorp op Dominica, het 'nature island'. Elektriciteit was er niet, draagbare radio's dan weer wel. Daarop was muziek te beluisteren uit omringende eilanden als Guadeloupe, Martinique, Barbados, Antigua, Montserrat etc. Dat er geen elektriciteit was, had ook een voordeel: de lokale muziek was er nog sterk Afrikaans geörienteerd en de instrumenten werden ter plekke gefabriceerd. De ouderen van het dorp zongen calypso-liedjes in een Creools patois en al op zijn 14e werd de nog kleine Mo leadzanger van een plaatselijke band, opgericht om mee te dingen in calypso competities. Drummen kon hij toen al en hij leerde ook al snel de keyboards bespelen. In 1984 studeerde hij af aan de high school, waarna hij verhuisde naar St. Thomas, één van de US Virgin Islands. In 1990 moest hij in militaire dienst, die hij deels in Duitsland volbracht, deels in Colorado Springs in de US. Het is in die periode dat hij het reggaelicht zag en na het voltooien van de militaire verplichtingen startte hij een eigen band Mountain Reggae (naar de Rocky Mountains). Hij gebruikte zijn tijd goed en studeerde telecommunicatie en electronica aan de Colorado Tech University. Gaat er iets stuk aan zijn instrumenten, dan repareert hij die gewoon zelf. In '98 ontving hij een aanbod van de toen populaire Boom Shaka uit Los Angeles. om met hen op tournee te gaan als sound engineer. Dat is hij dus ook en nog wel een heel goeie, getuige de lof die hij ontving van Mad Professor, die met Lee Perry een zelfde affiche deelde als Boom Shaka. Maar het zelf muziek maken trok opnieuw en Mo werd keyboard speler en backing vocalist bij Boom Shaka, met wie hij wereldwijd toerde (Brazilië, Hong Kong, Hawaii én in 2003 Ethiopië, het thuisland van de rastafaris). En nu werd het tijd om echt op eigen benen te gaan staan, tijd voor een soloplaat dus. Runaway Slave was het resultaat, een plaat die in reggaemiddens grote lof ontving. Hij verhuisde nog maar eens, nu naar St. Croix, terug naar de Caraïben dus. Hij woont er sinds 2004 en nam er ook een tweede, erg sterke cd Back To Africa op (een derde staat op stapel). Mo, die nu voor het eerst onder eigen naam gaat toeren in Europa, is een all-round artiest. Hij speelt gitaar, keys en drums, hij componeert en zingt, is producer en geluidsman (o.a. ook voor Tippa Irie, Shinehead en The Mighty Diamonds om er maar enkele te noemen). Sporadisch duiken invloeden uit zijn geboorteland op, wat zijn reggae een extra flavour geeft. Nog dit: in zijn band duikt nog een oude bekende op, nl. Tuff Lion die in 2008 al eens te zien was tijdens HIHP.
En dan, en dat zal velen plezieren, volgt oudgediende Johnny Clarke, begeleid door de Engelse Soothsayers. Clarke haalde nooit de status van Bob Marley of Burning Spear, maar hij speelde wel degelijk mee in de hoogste regionen van de reggae. Toegegeven, de tijd dat hij in Jamaica hit na hit scoorde is al een tijd voorbij, maar de man geniet nog steeds een uitstekende live-reputatie. Nadat hij in '73, op zijn 18e, een paar hitjes scoorde ism producer Rupie Edwards, brak Clarke pas echt door toen hij in 1974 ging samenwerken met Bunny Lee en zijn studioband The Aggrovators. Het ging echt snel, want zowel in '75 als '76 werd hij verkozen tot de Jamaicaanse 'Artist of the Year'. Clarke, Lee en The Aggrovators ontwikkelden een eigen geluid dat omschreven wordt als 'the flying cymbal sound'. Clarke kon veel aan, van 'radical roots' tot 'lovers rock' en hij was ook een specialist in het coveren van nummers van anderen. Bob Marley besloot No Woman No Cry in Jamaica niet uit te brengen als single, omdat dit de verkoop van zijn lp Natty Dread zou kunnen schaden. "Dan doe ik het wel", dacht Clarke en hij scoorde er een grote hit mee in Jamaica. The Marley-clan was not amused. In '76 was Clarke één van de eersten die een contract tekenden bij Front Line, de reggae afdeling van Virgin Records. Front Line bracht in '76 twee Johnny Clarke-albums uit: Rockers Time Now en Authorized Version. Beide gelden als artistieke hoogtepunten in zijn carrière. Ze verkochten echter niet zoals verhoopt en Front Line stopte de samenwerking. Geen nood voor Clarke, want in '77 bracht hij opnieuw twee albums uit, nu voor het Britse Justice label. Zijn reputatie was ondertussen ook sterk gegroeid in de UK, een heel wat grotere markt dan de Jamaicaanse. Hij scoorde nog een reeks hits eind van de jaren 70 en begin jaren 80, maar toen verflauwde de aandacht in Jamaica. Clarke werd amper op de radio gedraaid en hij werd nooit gevraagd voor het belangrijkste festival Reggae Sunsplash (uiteindelijk stond hij er wel, maar pas in '95). Raar, gezien zijn grote status. Clarke zelf wijt het aan de Marley-erven die tegenwerkten. Clarke besloot dat hij nog weinig te zoeken had in het vaak gewelddadige Jamaica en verhuisde in '83 naar Londen. Nog datzelfde jaar bracht hij Yard uit, zijn eerste album voor Ariwa, het label van Mad Professor. In '85 volgde Sly & Robbie Present the Best of Johnny Clarke, een samenwerking met de bekendste reggae ritmesectie Sly Dunbar en Robbie Shakespeare. In de daaropvolgende jaren werkte hij nog met King Tubby, Errol Thompson, Prince Jammy, Niney The Observer, ... kortom zowat alle befaamde reggaeproducers. Live werkte hij lange tijd met de Engelse Dub Asante (zie ook Horace Andy), maar de laatste jaren opteert hij voor Soothsayers uit Brixton/Londen. Een uitstekende keuze. Zelf heeft deze groep ondertussen ook al 4 cd's uit, waarop niet enkel reggae of dub te horen is, maar af en toe ook afrobeat. Soothsayers kon rekenen op gastbijdragen van Michael Prophet, Linval Thompson en natuurlijk Johnny Clarke. De groep heeft een uitstekende reputatie tot in Bangladesh toe (ze speelden er recent op het Dhaka World Music Festival). We beloven een topavond!
HET HELDENPARK LIGT IN DE OOSTVELDSTRAAT IN EEKLO, OOST-VLAANDEREN. EEN ROUTEBESCHRIJVING KAN JE DOWNLOADEN OP DE CONTACT-PAGINA VAN DEZE WEBSITE (RECHTS ONDERAAN).
