2004. The Hackensaw Boys spelen een eerste keer in N9 villa. 2006. Pokey LaFarge toert als mandolinespeler met deze Hackensaw Boys. 2007. Pokey LaFarge uit St. Louis brengt een eerste soloplaat Marmelade uit. 2008. The Hackensaw Boys treden een tweede maal op in N9 villa, LaFarge is er niet bij. Wel brengt hij een tweede soloplaat Beat, Move & Shake uit. 2009. LaFarge richt met drie companen The South City Three op. 2010. CW Stoneking & his Primitive Horn Orchestra passeren langs N9 villa (we vermelden dit hier niet zomaar, want er zijn alleszins gelijkenissen met Pokey LaFarge, al was het maar omdat ze uit gelijkaardige muzikale vaatjes tappen). LaFarge & The South City Three brengen hun eerste groepsalbum Riverboat Soul uit, een plaat die in datzelfde jaar een Independent Music Award wint als beste Americana album. 2011. Een tweede groepsalbum Middle of Everywhere volgt. Daarnaast verschijnt er ook een vinylsingle, geproduceerd door Jack White en uitgebracht op zijn Third Man Records (TMR 082). De groep speelt op grote festivals, waaronder het befaamde Newport Folk Festival. Het jaar wordt feestelijk afgerond met een tv-optreden in Jools Holland’s Hootenanny New Year’s Eve Special op BBC2 (bekijk het filmpje op YouTube). 2012. Voorjaar. Pokey LaFarge & The South City Three treden een eerste keer op in België (AB Club). Jack White (ex-White Stripes) brengt zijn solodebuut Blunderbuss uit. Zijn daarop te horen de heren Glynn, Hoskins, Koenig (samen The South City Three) en Pokey LaFarge zelf. Tijdens de zomer toeren deze heren uitgebreid door de USA en Canada, waaronder ook een paar supportacts voor dezelfde Jack White. Najaar. Pokey LaFarge & The South City Three komen voor een tweede keer in eenzelfde jaar naar Europa, waarbij concerten gepland staan in Frankrijk, België, Engeland en Ierland. Een mooi parcours toch tot nu toe? En dat alleszins voor een groep die akoestische muziek brengt, die diep wortelt in Amerika’s ‘heartland’. Verwacht u aan een mélange van ragtime, jugband, folk, blues, country, western swing en nog zo één en ander. LaFarge houdt niet van het woordje ‘retro’ vanwege te modieus. Hun muziek is bedoeld als zijnde tijdloos en, zegt hij, deze muziek is nog altijd ‘very much alive’. Hun set bestaat grotendeels uit eigen composities, die voortbouwen op een rijke traditie. Een beetje show mag (zie hun kledij en instrumenten), maar bovenal brengen ze hun deuntjes zeer vakbekwaam met aanstekelijke toewijding en plezier. De groep trad vorig jaar 200 keer op, we spreken van een prima gerodeerde groep. Hun invloeden zijn duidelijk (Blind Boy Fuller, Bob Wills, Jimmie Rodgers ...), maar de mix is origineel en de composities zijn sterk. It’s American music that never died.
